The role of religion in the cohesion of the Taliban movement in Afghanistan (1994-2021)

Abstract

This study explores the religious factors that contributed to the cohesion of the Taliban movement in Afghanistan. It is one of the rare cases in modern times where a social movement successfully seized power twice within 25 years under entirely different circumstances. The first time was in the context of a civil war and the second came after a two-decade war against a large international coalition led by the United States. I used a qualitative method, conducting semi-structured interviews with 13 participants, including a Taliban leader, Islamists, foreign fighters, academicians, journalists, and former political prisoners. The findings showed how Islam, specifically in its traditional form contributed heavily to the cohesion of the Taliban movement more than any other social, ethnic, or political factors. The study also challenged the common view in the literature that overemphasizes the link between the Taliban and the Deobandi movement, ideologically or politically. It also highlighted that the consistency in implementing Sharia law, rather than flexibility (as some literature suggests), was one of the primary reasons for the Taliban's high recruitment capacity. The leader-centric organizational structure, rooted in the classical Islamic Emirate, and the key role of religious scholars were vital in maintaining unity, even as the movement shifted to a decentralized model. This structure also distinguished the Taliban from other movements with similar religious structures. Additionally, the study highlighted the complex interaction between foreign mujahid organizations and the Taliban, including areas of support, along with tensions and clashes. These religious factors were analyzed through Ibn Khaldun's asabiyyah theory, demonstrating its relevance for understanding similar movements.

Bu çalışma, Taliban hareketinin Afganistan'daki birlikteliğine katkıda bulunan dini faktörleri incelemektedir. Bu, modern zamanlarda, tamamen farklı koşullar altında, sosyal bir hareketin 25 yıl içinde iki kez iktidarı ele geçirdiği nadir durumlardan biridir. İlk kez, bir iç savaş bağlamında, ikinci kez ise Amerika Birleşik Devletleri'nin liderliğindeki büyük bir uluslararası koalisyona karşı iki on yıl süren bir savaşın ardından iktidara gelmiştir. Nitel bir yöntem kullanarak, 13 katılımcı ile yarı yapılandırılmış yüz yüze ve çevrimiçi görüşmeler gerçekleştirdim. Katılımcılar arasında bir Taliban lideri, İslamcılar, yabancı savaşçılar, akademisyenler, gazeteciler ve eski siyasi tutuklular yer alıyordu. Bulgular, özellikle geleneksel biçimiyle İslam'ın, Taliban hareketinin birlikteliğine sosyal, etnik veya siyasi faktörlerden daha fazla katkı sağladığını ortaya koymuştur. Çalışma, literatürde sıkça öne sürülen, Taliban ile Deobandi hareketi arasındaki ideolojik ya da politik bağlantıların abartıldığını da sorgulamıştır. Ayrıca, bazı literatürün önerdiği esneklikten ziyade, Şeriat yasalarının uygulanmasındaki tutarlılığın, Taliban'ın yüksek alım kapasitesinin ana nedenlerinden biri olduğunu vurgulamıştır. Klasik İslam Emirliği'ne dayanan lider odaklı organizasyon yapısı ve dini alimlerin kilit rolü, hareketin merkeziyetçi modelden merkeziyetsiz modele geçişine rağmen birliği korumada önemli olmuştur. Bu yapı, Taliban'ı benzer dini yapıya sahip diğer hareketlerden de ayırmıştır. Ayrıca, çalışma, yabancı mücahit organizasyonları ile Taliban arasındaki karmaşık etkileşimi, destek alanlarıyla birlikte gerilimleri ve çatışmaları da vurgulamıştır. Bu dini faktörler, Ibn Khaldun'un asabiyyah teorisi ışığında analiz edilmiş ve benzer hareketleri anlamada bu teorinin geçerliliği gösterilmiştir.