Sevginin yüksek şiir diliyle ifadesi: Mevlânâ ve "Varlığın Bağı" olarak sevgi

Abstract

Kendine has bir dokusu ve yoğunluğu” olan şiir (Eagleton, 2011, s. 259), insan imgelemenin sınırlarını genişleterek sırlı bir içsel yolculuğun teşekkülüne imkân tanır. Şairi ve okuru benliklerinin efsunlu ve müphem sokaklarında, ışıksız kavşaklarında, kırık dökük kaldırımlarında ya da özlenen vahalarında, arı duru pınarlarında gezdirir. İnsanı kimi zaman bilinçaltındaki açmaya cesaret edemediği posta kutularını açmaya, saklı tuttuğu mektupları okumaya ya da derinlerindeki karanlıklarla savaşmaya sevk eder; kimi zaman da dehşet içinde kendinden kaçmaya ve benliğinin kuytu sokaklarında kaybolmaya sürükler. Metaforik ve alegorik bir dille kaleme alınmış bir ya da iki dize, kişinin benliğinde kimi zaman sayfalarca uzayıp giden bir düzyazıdan daha fazla iz bırakır. Kişinin üzerinde bıraktığı bu tesir, muhtemeldir ki şiirin, hikmet ve ahlak alanıyla kaynaşık oluşuyla alakalıdır.